Idylle

Op het moment dat ik dit typ, rijden wij over route national 40 en hebben we net Barrancas verlaten. Barrancas is een klein dorpje op de grens van de provincies Cuyo en Patagonië. Het is klein met mini huisjes en we hadden daar op het laatste moment onderdak gevonden bij een hosteria, eigendom van een hartelijk Argentijns gezin. Om elf uur ‘s-avonds kregen we nog eten van de bejaarde eigenaren en ‘s-ochtends vroeg om half acht stonden ze weer klaar om ons ontbijt te verzorgen. Dit in combinatie met onze roadtrip kun je rustig een idylle noemen. Het enige nadeel? We hebben gister bijna onze huurauto gesloopt tijdens het rijden over gravelwegen en asfalt met overal grote gaten in de weg. Maar goed, dat mag natuurlijk de pret niet drukken…

Een stukje terug in de tijd waren gebleven bij onze reis terug Argentinië in om Ingrid van het vliegveld in Buenos Aires te halen. Onze laatste avond in Santiago had nog een onverwachte avontuurlijke afsluiter. Het bleek dat we de kamer verkeerd geboekt hadden dus ’s-Avonds kwamen we erachter dat we geen bed hadden om in te slapen. Het hostel was namelijk vol en wij hadden al uit de kamer moeten zijn. En ja wat moet je dan, de meeste hostels in Santiago waren vol geboekt. Uiteindelijk was het meisje achter de balie ontzettend vriendelijk voor ons. We mochten gratis op de banken van de woonkamer (vrijwel alle hostels hebben een huiskamer achtig iets) slapen.

Daarnaast hadden we al afgesproken om te gaan barbecueën met twee Canadezen op het dak van het hostel dus we waren erg blij met deze mogelijkheid. Achteraf bleek dat we net zo goed niet hadden hoeven slapen aangezien de bbq veranderde in een feestje van twintig man met heel veel, hele sterke sangria. Ontzettend gezellig en wij dan ook met een zwaar hoofd en weinig slaap de bus in. Al is dat helemaal niet erg als je een busreis van 24uur voor de boeg hebt!

Doordat we eerste klas hebben kunnen reizen, hadden we heerlijke stoelen en hebben we ook goed kunnen slapen. De grens over ging ook relatief eenvoudig en snel (maar drie uurtjes waren we daaraan kwijt) en vervolgens weer snel de bus in om te slapen. We kwamen dan ook redelijk uitgeslapen in Buenos Aires aan. Vanuit ons hostel was het vrij eenvoudig om naar het vliegveld te komen alleen is het bus systeem in BA heel ingewikkeld. We moesten route acht, rode lijn hebben en nadat er drie keer een bus was langs gekomen van route acht, lijn rood begonnen we ons af te vragen of we wel de goede informatie hadden gekregen. Gelukkig was de volgende bus eindelijk de goede. De busreis duurde twee uur en er was er vrouw in de bus die besloot dat wij haar vermaak konden bieden, twee uur lang heeft ze dan ook de oren van ons hoofd gepraat, gek werden we ervan en we begrepen haar nog wel amper! De bus was ook veel te vol en we konden alleen maar staan, het besluit van een taxi terug was snel gemaakt! Ingrid kwam iets later aan dan gepland maar verder was haar reis prima verlopen. Het was ook erg fijn om weer iemand van thuis te zien!

De volgende ochtend konden we weer naar het vliegveld, nu om de auto op te halen. We zijn nu in het trotse (tijdelijke) bezit van een Chevrolet classic. Klein maar fijn zullen we maar denken en we hebben precies genoeg ruimte voor alles. We zijn blij dat Tonny voor een vijfdeurs gekozen heeft (ze was zo lief om het voor ons te regelen) want een driedeurs was toch echt te klein geweest. We besloten meteen op pad te gaan, al was dat nog niet zo heel makkelijk aangezien we door een kleine miscommunicatie nog geen wegenkaart van Argentinië hadden en vreemd genoeg hadden de tankstations rondom BA ook geen kaart van de omgeving. Gelukkig had de taxichauffeur die ons naar het vliegveld bracht al enigszins voorzien dat we geen kaart hadden denk ik, want hij heeft verteld in welke richting we moesten rijden en dat was vrij eenvoudig te vinden. Ook vonden we verderop langs de weg eindelijk een wegenkaart en dat is wel zo prettig…
Het kostte ons een overnachting om in Cordoba te komen. Cordoba is een leuke studentenstad in het het midden van Argentinië. We hebben een dag cultureel gedaan in het centrum van de stad en de tweede dag zijn we rond gaan rijden. In die dag hebben we een klein rondje wereld gedaan aangezien we een Duits en een Engels dorp hebben bezocht. Ook wilden we zwemmen maar net op dat moment werd het bewolkt en fris. Het was wel een fantastisch mooie route om te rijden, dwars door de bergen heen.

Na Cordoba was Mendoza aan de beurt. Mendoza ligt ongeveer 700 kilometer bij Cordoba vandaan en de weg er naar toe heeft eigenlijk niets meer te bieden dan woestijn. We hadden ook een misrekening gemaakt met benzine en twee uur lang hebben we ons zorgen gemaakt of we het wel zouden redden. Net op het moment dat we dachten dat we niet meer dan een liter bezine over hadden kwamen we aan bij de provinciegrens. Omdat Mendoza vanwege de wijn erg kwetsbaar is moet de auto worden gecheckt op fruit e.d. en mag je niets van suks meenemen de provincie in (Mendoza ligt trouwens in de provincie Cuyo). En godzijdank was er bij die controlepost ook een bezinepomp. Meteen volgooien dus, en we hebben een wijze les geleerd uiteraard, tank wanneer je kunt tanken want je weet nooit hoe lang het duurt…

Mendoza is het walhalla voor iedereen die Mars heet (en natuurlijk alle anderen die van wijn houden). We wilden dan ook niet zelf de wijnroute rijden want ja, het zou jammer zijn als een van ons geen wijn kon proeven. Gelukkig was het eenvoudig om met de bus naar Maipu te reizen, een voorstadje van Mendoza, waar je een fiets kan huren om een kleine wijnroute te doen. De eerste bodega (wijnboerderij) was het raak. De wijn smaakte heerlijk en we hadden dan ook meteen maar een fles meegenomen. Echter drinken in de volle zon maakt het effect allemaal wel wat heftiger… Toen na zes km ook nog de fiets van Rob kapot ging, we een bodega bezochten die niet dicht hoorde te zijn dicht was en de rest nog veel verder fietsen was, besloten we maar weer terug te gaan naar de eerste bodega. Daar hebben we nog een fles gehaald voor in het hostel. Wat we ook daar hebben gevonden was het perfecte souvenir. Namelijk een kaart met alle wijnregio’s van de wereld op een hele mooie manier gemaakt, al zal je het net beleven… er was er nog maar een en Ingrid en wij wilden er alle twee een. Na eerst gezocht te hebben in Maipu en daarna in Mendoza vonden we eindelijk eenzelfde in een prachtige wijnwinkel in Mendoza. Wij helemaal happy waren daarna ook helemaal klaar om wat te gaan eten en de fles wijn ‘s-avonds soldaat te maken. Daar ontmoetten we een paar Duitsers en een Israeliër die graag hun wijn ook met ons wilden delen en het mondde uit in een hele gezellige avond.

De dag erna was het zondag en gezien al onze festiviteiten vonden we dat we wel mochten uitslapen. Voor die dag hadden we ook een rustige dag gepland. Dat dat wel eens anders loopt weten we allemaal, zo ook bij ons. We besloten eerst wat rond te lopen in de stad en bezochten een leuke slangententoonstelling en een minder leuk aquarium (een gigantische schildpad in een veel te kleine bak met water). Daarna wilden we wat gaan eten in het centrum en zo gezegd zo gedaan. Iemand vroeg iets aan Louise in het Spaans terwijl hij beter Engels sprak dan Spaans en zo was een gespreksonderwerp geboren met twee wild vreemde Engelsen met een Australisch paspoort en een Chateau in Frankrijk. Ook waren ze een gaykoppel die het stereotype wel waar maakten en het mondde uit in een onwijs gezellige middag met heel veel wijn. Het was namelijk hun drie flessen wijn dag (ze waren al aan hun derde fles wijn begonnen) maar uiteindelijk konden ze ons zo waarderen omdat we alles zelf betaalden dat ze ook onze flessen wijn gingen betalen. Heel erg leuk van ze en jullie kunnen je voorstellen in wat voor toestand wij aan het eind van de avond waren. En we hadden nog wel in de planning om de volgende ochtend vroeg te gaan rijden…

Dat vroeg rijden werd iets minder vroeg zodat we toch nog een beetje verantwoordelijk in de auto konden stappen. De weg leidde naar Bariloche, een tocht van minimaal twee dagen. Hoewel het enorm veel vrijheid geeft, blijkt het ook een heel groot avontuur om door Argentinië te rijden. Zomaar hield een hele goede weg in het niets, in de middle of knowhere op en werd een grind pad. En dan hebt je nog tweehonderd kilometer te gaan voordat je het eerste dorp zult tegen komen waar je kunt overnachten… Met een slakkengang en wat angstige momenten met een spectaculair mooie achtergrond kwamen we dan zonder kleerscheuren weer bij een goed geasfalteerde weg aan. Daarna was het weer erg makkelijk rijden en in het dorpje vonden we de hosteria waar ik al eerder over schreef.

Vandaag hebben we de route naar Bariloche afgereden en zoveel autorijden is echt fantastisch als je een goede weg hebt hier want de route is zo onbeschrijfelijk mooi en indrukwekkend… Voor degenen die bang zijn dat we teveel rijden hier, maak je geen zorgen, als je iets wil is het onmogelijk om weinig te rijden hier, haha.

Met Ingrid erbij is het ook ontzettend gezellig en we vermaken ons nog steeds prima. Ondertussen beseffen we ook dat we nog maar een kleine twee weken te gaan hebben. De tijd gaat echt zo snel nu we een auto hebben. Met de auto reizen geeft wel een extra dimensie aan de reis en het is echt helemaal fantastisch in een geweldig land. We kunnen niet anders dan enthousiast zijn, Argentinië is geweldig.

Morgen gaan we rondrijden rond het merengebied van Bariloche, vervolgens gaan we richting de Atlantische kust om te kijken of we orka’s kunnen spotten (weet niet of het het goede seizoen is) en wat meer over de dinosaurussen te weten te komen. Daarna word het alweer tijd om naar boven te rijden richting Buenos Aires. Daar zullen we onze laatste week volmaken want volgens de berichten is een week al te weinig voor de stad waar 11 miljoen mensen wonen.

Veel liefs en tot snel,

Ingrid, Rob en Louise

p.s. NL van de kou af, wij de kou in... Vannacht word het hier zo ongeveer vier graden... Gelukkig zitten we maar een week in de koudere regionen ;)