In the middle of nowhere

We denken in Nederland te weten wat de middle of nowhere is, zodra je in een klein dorpje woont gebruiken we die uitdrukking al... Nou, sinds een week weten wij echt wat de middle of nowhere is.

Ons laatste verhaal is gestopt in Salta, wat een erg leuk stadje was. Het deed haast Europees aan met een mooi centraal park en centrum. Verder gebeurde daar niet zo heel veel bijzonders buiten het feit dat we op een tour gegaan zijn naar het kleine dorpje Cafachate. De route leidde langs de bergen van sietre colores. Oftewel de bergen van de zeven kleuren. Het was echt een ontzettend mooie route. Niet alleen de bergen maar ook de rotsformaties, lama`s en het kleine dorpje waren fantastisch. Daarna nog lekkere wijn uit de regio mogen proeven wat de tour compleet maakte.

Daarna zijn we vertrokken richting San Salvador de Jujuy. Helemaal in het noorden van Argentinie. Ook een heel leuk stadje maar verder niet zoveel bijzonders. San Salvador is meer een goede uitvalsbasis om de omgeving te verkennen met de auto, maar ja die hadden wij natuurlijk niet...

Dus na twee nachtjes vonden we het tijd om naar San Pedro de Atacama in Chili te vertrekken. Met de bus langs een fantastisch mooie route door de bergen werden we bij de grens gedropt door de bus. We werden de douane door geholpen en ja en toen... We zouden opgehaald worden door iemand van het hostel maar die was nergens te bekennen. Gelukkig bestaan er heel veel behulpzame Chilenen (ongeveer iedereen stopte om ons de weg te wijzen) dus kwamen we goed en wel aan bij het hostel. Daar kwam het volgende probleem, er was niemand om ons op te vangen. Eindelijk na een uur hadden we een mobiel nummer te pakken en toen bleek alles om een misverstand te gaan. Degene die ons zou ophalen bleek namelijk in het centrum te staan in plaats van bij de grens. Goed alles geregeld, heerlijke kamer en dan wordt het tijd om geld te pinnen...

Het is vrijdag avond, het dorp is vol toeristen vanwege een marathon en wat denk je, geen een bank heeft geld. Of te wel we konden nergens pinnen. En zaterdag ook niet en zondag ook niet... Gelukkig konden we onze tour voor Bolivia betalen met creditcard, evenals het eten wat we nodig hadden. Hostel werd iets lastiger. Gelukkig snapten ze ons probleem en onder de voorwaarde dat we nog een nacht zouden boeken als we terug kwamen uit Bolivia en onze tassen achter zouden laten was het geen probleem. Voor ons ideaal want we wilden toch al zo min mogelijk meenemen Bolivia. Een hele geruststelling, want het is echt niet fijn om geen beschikking te hebben over geld :S

Zaterdagmiddag hadden we een tour naar de maanvallei. San Pedro ligt midden in een woestijn en het moge dan ook wel duidelijk zijn waar de naam maanvallei vandaan komt. Echt een prachtige tour die woorden niet kunnen beschrijven maar foto`s wel. We hopen dan ook dat het weer gaat lukken met foto`s uploaden.

Leuk weetje (voor de familie Mars) is dat we ook de deathvally hebben bezocht. Maar dat is dus helemaal niet de originele naam. Een Belgische priester heeft de vallei namelijk de naam Marsvallei gegeven vanwege het rode zand en moeilijke leefomstandigheden. Maar toen hij vervolgens in gebroken Spaans de naam moest uitleggen werd het wat lastig. Mars, Marte, Muerte (wat dood betekend), niet zo lastig om je in te vergissen. Maar de naam deathvally is gebleven...

Zondag ochtend vroeg werden we opgehaald om naar Bolivia te vertrekken. Tussen de Chileense grens en de Boliviaanse grens zit meer dan een uur reiden. Simpelweg omdat er niets leeft daartussen in. In Bolivia aangekomen werden verdeeld over drie jeeps. In totaal waren we met zes Chilenen, vier Hollanders, twee Duitsers en een Amerikaanse. Het bleek echt een ontzettend leuke groep te zijn met wie we ontzettend gave dingen hebben gezien.

Zo hebben we meren in alle kleuren, duizenden flamingo`s, lama`s, kleine dorpjes, mensen in klederdracht en de zoutvlakte gezien. `s-nachts sliepen we in enigzins primitieve hostels met alleen de hoognodige electriciteit. Nergens bereik natuurlijk (ook niet nodig gehad uiteraard) Dus we waren als groep echt op elkaar aangewezen. Wij hadden twee pakken kaarten mee dus we hebben ze leren ezelen, de Chilenen hebben ons ook een spel geleerd wat ontzettend leuk was en natuurlijk hebben we ons Spaans ook flink kunnen uitbreiden aangezien dat de hoofdtaal was.

En dan ja, wat vonden we het mooiste van de tour. Alles was vooral heel indrukwekkend. Totaal anders dan we tot nu toe ervaren en gezien hebben. Het is een hele traditionele en mooie cultuur met hele vriendelijke en bescheiden mensen. We waren wel blij dat we niet alleen de zoutvlakte hebben gezien, die was namelijk wel indrukwekkend maar daar was ook wel alles mee gezegd. De zoutvlaktes in Chili en Argentiniê zijn misschien kleiner maar mooier om te zien. Het weer was mooi met een aantal regenbuien tussendoor. Het was wel erg koud aangezien we op minimaal 3000 meter hoogte zaten met uitschieters naar 5000 meter en we zijn er achter gekomen dat wij als Nederlanders echt niet gemaakt zijn voor dergerlijke hoogtes. We hebben alle twee veel last gehad van hoogteziekte (in de vorm van hele erge hoofdpijn en hardkloppingen) op 4000m of hoger. Maar op coca bladeren kouwen help wel, al is het heel vies.

Ook hebben we gezien hoe de band van een toyota land cruiser binnen vijf minuten verwisseld kan worden, hoe er van alles mis kan gaan met die auto`s maar dat de bestuurders ze altijd wel weer aan de praat krijgen en dat het in die regio heel belangrijk is om met meerdere auto`s te rijden vanwege alle pech onderweg.

Vandaag zijn we teruggekomen na een lange onconvortabele autorit (Bolivia kent waar wij zijn geweest geen verharde wegen) en zijn we weer in San Pedro. Vanavond gaan we met degenen uit de groep, die mee terug zijn gekomen uit eten en morgen gaan we richting het kust plaatsje Antofogasta. Van daaruit gaan we rustig aan naar beneden richting Santiago.

We hoorden dat het in NL flink koud is dus geniet van het koude winterweer met hopelijk de mogelijkheid om te schaatsen!

Tot snel,

Liefs Rob en Louise