Lluvia, Lluvia, Lluvia...

Een van de Spaanse woorden die we nooit zullen vergeten is lluvia… Wat een regen kan er vallen, Nederland is er echt niets bij.

Zodoende hebben we ook weinig te vertellen over de rest van onze laatste week in Turrialba (wat meteen ook de reden is dat we nu pas weer wat van ons laten horen). Want naast spans leren konden we gewoon echt niets leuks doen. Gelukkig begon het vrijdag weer een beetje op te klaren en hadden we vrijdag avond een ontzettend leuke barbecue ter afsluiting van onze tijd in Turrialba. Iedereen bracht wat lekkers mee en vlees en drinken was geregeld door Fernando en Ingrid. Wij hadden een tzatziki saus en griekse salade gemaakt op zijn Costa Ricaans en het was nog goed gelukt ook, helemaal goed dus.

Na een veel overleg (i.v.m. het weer) hadden we gezamenlijk besloten dat het raften door zou gaan. Het water op de rivier de Parquary (in de top vier van rafting rivieren ter wereld) was veilig en het leek mee te vallen met de weersvoorspelling voor het weekend. Zaterdag ochtend werden we al om zeven uur ´s-ochtends opgehaald door Fernando. We moesten jammer genoeg afscheid nemen van ons gastgezin. Dat viel vooral Isabella zwaar die het toch wel erg gezellig met ons had gehad.

Eenmaal aangekomen bij de rivier kregen we meteen instructies en gingen we van start op een relatief rustig gedeelte van de rivier zodat we het konden leren. Zondag zou het echte werk pas beginnen. Onze gids was zo gek als een deur en maakte er een ontzettend leuke tocht van. Louise zat natuurlijk weer op de meest onhandige plek en moest dan ook een paar keer vast gegrepen worden door de gids om niet overboord te vallen. Even voor de duidelijkheid, dat was niet door onhandigheid maar gewoon door het feit dat ze achter op de rand van de rubberboot moest zitten waar het stuitereffect door het water het grootst was. Op die plaats werd je gewoonweg gelanceerd. Het was een echt ontzettend leuke ervaring en helaas was de route op zaterdag erg kort en was het na een uurtje alweer voorbij. Toen waren we bij de camping waar we zouden overnachten.

De camping lag echt op een super mooie plek midden in de jungle. Omdat we op het leuke idee gekomen waren om bij de vlindertuin boven op de berg te lunchen en daar ook onze spullen op te halen (vanwege de heftige regenval was de weg naar de camping onbegaanbaar geworden), zijn we vol goede moed aan de tocht omhoog begonnen. Aangezien het begon te regenen, het ontzettend stijl was en overal glad werd het een zware tocht om te wandelen. Gelukkig hadden we zwemkleding aan want veel natter konden we niet worden. De regen kwam in een wolkbreuk naar beneden.
Eindelijk boven aangekomen kregen we een heerlijke lunch voorgeschoteld maar het was lasting om daar van te genieten aangezien we zo koud geworden waren. Aangezien door de regen een rondleiding door de vlindertuin niet meer mogelijk was hebben we onze spullen maar goed ingepakt in plastic zakken en zijn we weer naar beneden gelopen. Wat toch wel een stuk makkelijker ging dan naar boven gek genoeg…

De rest van de dag hebben we in hangmatten gelegen en een beetje gerelaxed aangezien het niet meer stopte met regenen. De regen had ook tot gevolg dat we zondag niet meer konden raften. De rivier was te gevaarlijk geworden en het risico was te groot dat er iets zou gebeuren. En aangezien we niet met de auto opgehaald konden worden zat er niets anders op dan weer omhoog te lopen. Ingrid had echter een mooie route bedacht dwars door de jungle heen en we deden er weliswaar lang over, maar het was echt een fantastisch mooie route om te lopen. En gek genoeg was het prachtig weer. De regen was gestopt…

Na een lekkere lunch namen we afscheid van Ingrid en Fernando en gingen we met de bus van Siquirres naar Puerto Viejo. De rit was goed te doen al zijn de Ticos wel gek op airco. Het was echt koud in de bus terwijl het buiten een heerlijke tempratuur was… Puerto Viejo is een klein dorpje aan de Caribische zee. In het hostel aangekomen kregen we te horen dat ze onze boeking niet door hadden gekregen van hostelworld. Na wat gedoe kregen we alles wel gelukkig voor elkaar en het was nog goedkoper ook. Wat wil een mens nog meer… De volgende ochtend vroeg was het alweer tijd om te vertrekken naar onze volgende bestemming. Bocas del Toro in Panama…
Ja we horen jullie denken, Panama stond toch niet in de planning? Nee dat stond het inderdaad niet. Maar wij wilden reizen maar ook nog wel wat meer Spaans leren. Ingrid had ons een goede aanbieding gegeven voor hun school op Bocas en hier zijn we dan. Op een Carribisch Eiland, een onderdeel van de archipel Bocas del Toro. Bocas is de meest rechtse provincie van Panama aan de grens met Costa Rica. Het was een beetje een gedoe bij de grensovergang maar na (achter af gezien) onnodig tickets te hebben gekocht voor een busrit terug naar San Jose, kregen we eindelijk de benodigde stempels om Panama binen te gaan.

Vandaaruit was het een uur met de bus naar Almierante en nog een half uur met de watertaxi naar Bocas. Het was een ontzettend mooie route en weer eens wat anders om je bestemming per watertaxi te bereiken. De hele week bestond voor ons uit een beetje ontspannen en Spaanse lessen volgen. Het weer was erg wisselvallig en gek genoeg was het strand niet eenvoudig te bereiken. We waren dus gedwongen om ons huiswerk in een surfrestaurant te maken omgeven met de zee en palmbomen. Wat een straf ;)

Gister zijn we op een boottour gegaan richting de mooiste eilanden van de archipel. Helaas sloeg het weer om, en voor de zoveelste keer waren we doornat geregend. Na wat gekleum in een restaurant(omgeven door cristal helder water en koraalriffen, echt fantastisch mooi) zijn we met de boot weer terug gegaan zonder een mooi eiland te zien. Gelukkig besloot de zon om weer tevoorschijn te komen en dus zijn we maar gestopt op red frog beach. Beroemd vanwege kleine knalrode mini kikkers. Zwemmen kon daar niet echt gezien de ruigheid van het water maar het was wel even lekker genieten en fijn om de dag af te sluiten.

En toen was het kerstavond en daar zaten wij, zonder kerst gevoel. We waren vooral ontzettend moe en hebben dan ook lekker zelf gekookt en zijn vroeg naar bed gegaan.Voor ons is kerst meer iets om met familie te vieren in ons koude kikkerlandje dan op een tropische bestemming. Jammer genoeg hebben ze op Bocas ook een vreemd gebruik. Namelijk op kerstavond om twaalf uur beginnen ze te feesten en het stopt pas om twaalf uur snachts, eerste kerstdag. Of te wel, wij hadden een slechte nacht aangezien de muziek dusdanig hard stond dat we ons bed werden uitgedreund. Gelukkig was het ´s-ochtends fantastisch mooi weer dus besloten we met een groep om naar starfish beach te gaan. Een strand met allemaal zeesterren. De zeesterren waren echter ver te zoeken en jullie raden het al, het weer sloeg weer om. Gevolg… we kwamen weer drijfnat thuis.

Na een lekkere koude douche (warme douches zijn er niet) zijn we dit verhaal aan het typen en gaan we zometeen uit eten met een Nederlands stel dat we hier hebben ontmoet en daarna onze spullen pakken. Morgen vertrekken we namlijk weer naar Costa Rica. Morgen overnachten we in San Jose om daarna door te gaan naar La Fortuna. Dat is een stadje aan de voet van Vulcan Arenal. Een actieve vulkaan die nog steeds lava spuwt. Vervolgens gaan we naar Monteverde en sluiten we het jaar af aan de Pasifische kust bij Uvita.

We wensen iedereen hele fijne dagen en tot snel!



Groetjes Rob en Louise