Where do you come from…?

…Cause I don’t recognize your accent. Zo ongeveer de standaard zin waarmee de Canadezen ons begroeten.

Vanaf dag een is Canada geslaagd te noemen. Naast de fantastische vergezichten wonen hier ook ontzettend veel leuke mensen. Hoe we daar achter zijn gekomen lezen jullie in dit verhaal.

Na de Canadese douane ervan overtuigd te hebben dat we geen wapens, drugs, rookwaar, alcohol en andere illegale dingen de grens over brachten, mochten we het land in. Meteen in een rechte lijn over highway 1 naar Halifax in Nova Scotia gereden. Vanaf het eerste moment was het uitzicht fantastisch.

Allereerst kregen we een warm welkom bij Ans (een tante van Rob). Zij had al van alles voor ons voorbereid en nam ons dan ook mee voor een wandeling om de stad te leren kennen. Daarna had ze ook nog heerlijk eten voor ons klaar staan. Het kwam er eigenlijk op neer dat we de hele week door haar zijn verwend.

Na de drukke eerste week hebben we besloten om het deze week wat rustig aan te doen. Daarom besloten we om dinsdag wat rustig rond te lopen in de stad. Overdag hebben we niet zoveel bijzonders gedaan en ’s-Avonds begon het gedeelte wat de moeite waard is om te vertellen. We besloten namelijk om gezellig naar een kroeg te gaan in de binnenstad. Ans had een vergadering en wilde ons wel rijden zodat we alle twee een borrel konden nemen. We zaten nog geen vijf minuten aan de bar toen we al door de eerste Canadees werden aangesproken. We kregen ook een biertje van hem cadeau. Een biertje werden er twee en ga zo maar door. En hoe langer we aan de bar zaten hoe meer mensen ons aanspraken. Echt ideaal, we hoefden er niets voor te doen. Ja alleen even uitleggen waar ons accent vandaan kwam en hoe het kwam dat we zo goed Engels spraken. Het was uiteindelijk een onwijs gezellige avond geworden en zeker iets om nog een avond te doen.

Woensdag besloten we om een stuk te toeren in de buurt van Halifax. We hebben daar een mooie kustroute genomen die ons ook weer prachtige natuur liet zien. Helaas liet wel het weer een beetje afweten. Het was koud en bewolkt. Ondanks dat toch veel kunnen zien.

Donderdag hebben we gewerkt aan onze historische ontwikkeling. Zo zijn we naar het museum van immigratie geweest. Ontzettend interessant om te zien hoe blij de Canadezen waren met de immigranten. Hadden ze eindelijk mensen om het land mee te vullen!

Vrijdag weer een dagje rustig aangedaan. We waren alle twee best wel moe van alle indrukken en de eindeloze maar leuke discussies tot midden in de nacht met Ans, werkten ook niet mee. Zaterdag ochtend hadden we besloten om vroeg richting Cape Breton te rijden. Helaas door het weer ging het walvis kijken (wat we ontzettend graag wilden doen) niet door. Neemt niet weg dat Cape Breton misschien wel het mooiste stukje natuur bevat dat we tot nu toe hebben gezien. Na aankomst bij het hostel in Pleasant bay (wat echt de middle of no where is, we hebben al twee dagen geen bereik wel high speed internet en de dichtstbijzijnde supermarkt en benzine station zijn bijna een uur rijden) hadden we gedacht nog wel een hiking trail te kunnen doen van 2 uur lopen. Het was een fantastische route om te wandelen. Wat alleen jammer was is dat we ons vergisten hoe snel het donker kon worden na zonsondergang en dat daar ook beren en elanden loslopen. Gelukkig zijn we geen van die dieren tegen gekomen in het donker en kwamen we ook weer veilig bij het hotel aan.

Vandaag vonden we het leuk om de cabot trail te rijden. Dit is een route langs de kust en door het grote natuurpark van Cape Breton heen. Een fantastisch mooie route met veel leuke fotolocaties en uitzichten. Ook hebben we twee typisch Canadese souvenirs gekocht. Bij een van deze souvenirs zit een verhaal die we ons leven lang zullen heugen. Namelijk dat we het souvenir gekocht hadden reed Rob achteruit. Hij had alleen de sloot (zonder water) niet gezien. De auto gleed weg en hing dus half op de dam en half over de sloot. Godzijdank zijn de Canadezen super vriendelijke mensen en binnen no time hadden we wel drie auto’s die ons wilden helpen. Uiteindelijk hebben we met hulp van een grote pick-up de auto voorzichtig weer op de dam getrokken en is de auto zonder een schrammetje er vanaf gekomen. We waren gelukkig ook niet de eerste mensen die dit overkwam en zullen ook wel niet de laatste zijn want het schijnt regelmatig te gebeuren.

Na van de schrik te zijn bekomen zijn we weer verder gereden. Heel veel mooie dingen gezien natuurlijk maar weinig om daar over te vertellen. Wat wel leuk nog is dat we bij een rivier mensen zagen die aan het vliegvissen waren. Zo nieuwschierig als wij zijn besloten we om even te kijken. Wat bleek dat twee Canadezen aan het vliegvissen waren en niet aanspreekbaar. Echter waren er nog drie natives (indianen) aan het vissen (met een reguliere werphengel). Ze waren erg enthousiast toen wij interesse toonden en hebben veel verteld. Dat ze bijvoorbeeld nog hebben leren vissen met een speer. En vol trots lieten ze natuurlijk de zalm zien die ze hadden gevangen. In Canada worden onder zeer streng toezicht vergunningen uitgegeven om te vissen in de rivieren. De natives hoeven echter geen vergunning aan te vragen omdat ze dit recht al bij de geboorte hebben verkregen als oorspronkelijke bewoners. Er zijn wel grenzen aan hoeveel zalm ze mogen vangen maar dat is geen probleem omdat ze nooit meer vangen dan nodig is.

En nu is het alweer zondag avond en is onze tweede week alweer voorbij. Op veler verzoek zullen we nu foto’s bij het bericht plaatsen. Morgenochtend gaan we heel vroeg rijden richting Québec city. Daarna is het de beurt aan de Niagara watervallen en rijden we de V.S. weer in. We hopen dat jullie weer genieten van ons verhaal!

Groetjes Rob en Louise