de Pantanal

Brazilië is onwaarschijnlijk groot. Daar valt eigenlijk geen voorstelling bij te maken als je er nooit geweest bent. Minimale reisafstanden tussen grote steden zijn vierhonderd kilometer en uren in de bus zitten is dan ook doodgewoon. Veel Brazilianen pakken trouwens gewoon het vliegtuig... Makkelijker en soms zelfs goedkoper. Maar aangezien wij een buspas hebben gaan we lekker met de bus. Wat overigens best wel goed te doen is.

Het zijn grote bussen met een overactieve airconditioning en veel beenruimte. Ook kunnen de stoelen zo ongeveer plat naar achter ingesteld worden waardoor slapen ook redelijk te doen is. Een nadeel, zo ondervonden wij tijdens onze 23 uur durende reis van Rio naar Campo Grande, de bus stopt op heel veel plekken tussendoor als hij niet vol is. En iedere keer wordt je wakker gemaakt met veel licht en mensen die de bus in en uitstappen...

Veel meer valt er niet te vertellen over onze busreis. Die was vooral lang. En ook Campo Grande heeft geen lang verhaal nodig. We zijn er twee nachten geweest maar er valt niet veel te beleven. Het was wel even prettig om bij te tanken na de lange busreis. Campo Grande is een stad temidden van agrarisch landschap en voor onze begrippen redelijk groot (+/- 1 miljoen inwoners) maar voor Braziliaanse begrippen klein. Het is het centrum voor het agrarisch gebied in Mato Grosso maar er valt verder weinig te beleven. Ook regende het gedurende ons verblijf dus ja dan is er verder nog maar heel weinig te doen.

Op woensdag werden we vanuit ons hotel opgehaald om naar de pantanal te vertrekken. De pantanal is geen officieel natuurgebied maar wel een gigantisch grote natuurlijke omgeving. Het is een moerasgebied die gemiddels zes maanden per jaar onder water staat. Op wat veeboeren na is het gebied dan ook vrijwel onbewoond.

Na vier uur dachten we dat we er waren. Maar we waren nog maar bij het afzet punt (letterlijk in the middle of nowhere). Daar moesten we overstappen naar een ford truck en hadden we nog een uur te gaan over een onverharde weg. Maar het reizen was meer dan de moeite waard. We kregen onverwachts een prive kamer en er was bijna niemand aanwezig in het grote hostel. De locatie was echt ontzettend mooi met een mooi zwembad, relaxte plekken met hangmatten en alles wat we nodig hebben. Drie maaltijden per dag waren inclusief evenals alle excursies die op de planning stonden. Ook was het weer helemaal opgeklaard dus we hadden veel om naar uit te kijken.

Op onze aankomst dag stond er verder nog niets op de planning. Dus hebben we heerlijk genoten van het weer en ons `s-avonds verbaasd over alle insecten die er waren. Echt onvoorstelbare hoeveelheden. En super veel kikkers die er tussendoor sprongen en genoten van een koningsmaal. Erg grappig gezicht. Verder waren alle beesten vooral heel irritant. Dus voor het eerst ook maar onze reisklamboe gebruikt. Dat was wel heel fijn.

De volgende ochtend vroeg was het tijd voor onze eerste trip. Namelijk een wandeling door de palmboombossen. Op zich was het een lekkere wandeling maar jammer genoeg hebben we alleen maar een tucan gezien, verder vrijwel niets. Ook waren we helemaal lek geprikt door de muggen want ja, je kan wel muggenspray opspuiten maar dat helpt niet als je zoveel zweet.

Eenmaal terug bij het hostel hebben we kennisgemaakt met hun beestenboel. Wanneer de gidsen dieren in nood vinden brengen ze deze mee terug naar het hostel en zorgen alle medewerkers samen voor hun. Zo hebben ze een papagaai en een parkiet. Dit is een stelletje in de letterlijke zin van het woord, twee aardvarkens (moeder en dochter) ontzettend aanhankelijk (het zijn net twee honden) en heeeeeeel lief, een groep ganzen en eenden, vier baby tucans en heel veel verschillende soorten vogels die komen aanwaaien als ze zin hebben. Ook was het maar weer eens tijd om met thuis te skypen en zo beseften we ook maar weer dat onze reis nog maar zeven weken duurt :(.

Gelukkig hoefden we daar niet al te lang bij stil te staan want `s-middags gingen we piranha vissen. We hadden geen idee wat we daarbij moesten verwachten maar het bleek echt ontzettend leuk te zijn. Onze gids is een leuke gozer die best wel veel Nederlands spreekt en verder was er een andere jongen gearriveerd uit Nieuw Zeeland vandaan wat voor Rob wel erg leuk was. Had hij eindelijk iemand die hij weer eens kon pesten met zijn kiwi zijn. Goed, terug naar het piranha vissen. Louise had de smaak al snel te pakken. Na eerst drie piranhas te hebben gevangen, ving ze een meerval en daarna nog een aantal piranhas. Rob had behoorlijk wat pech want hij heeft waarschijnlijk wel tien piranhas gevangen maar ze vielen allemaal van de hengel af voor dat hij ze op het droge had, gelukkig had hij er op het eind nog twee op het droge gekregen door ze maar met een gigantische slinger hoger op het land te slingeren. Liam en Maikom (kiwi en gids) vingen er ook nog een aantal en uiteindelijk kregen de kaaimannen dat ook door. Op slot stonden we te vissen met een kaaiman op twee meter afstand en nog vijf anderen iets verder. Weer eens wat anders, maar of we er ons nou helemaal prettig bij voelden...

Gelukkig leerde Maikom ons hoe je de kaaiman kon weg jagen. Goede slag op zijn hoofd met de achterkant van onze bamboe-hengel voldeed aardig en hield hem op voldoende afstand. Als beloning hebben we hem op het eind een aantal piranhas gevoerd.
De rest van de piranhas maakte Maikom dood en vervolgens heeft hij ze bereid. Zoals jullie weten zijn wij nou niet bepaald vis liefhebbers, en ook het aanblik van de piranhas op ons bord bleek niet echt aanlokkelijk te zijn maar, altijd proberen wordt er gezegd... Het bleek echt verukkelijk te zijn. Piranhas zijn alleseters en dat gaf hun vlees veel smaak, Maikom had ze verder nog heerlijk gekruid waardoor ze nog lekkerder waren. Helaas hebben we van het vissen geen fotos omdat de comuter waar we nu aan werken gek genoeg de usb kaart niet kan lezen.

Na het eten arriveerde er ook nog een Ier, Bart genaamd. Hij bleek ook een aardige vent te zijn en zo zaten we dan ook savonds met zijn vieren te kaarten. Dit was ontzettend gezellig totdat we door alle beesten weggejaagd werden...

De volgende ochtend was het weer vroeg opstaan. Want we gingen weer paardrijden... We hadden er ontzettend veel zin in totdat Maikom ons vertelde dat we verplicht een hoofddeksel op moesten. En dan denk je misschien aan een paardrijcap... mooi niet dus, we moesten een knalblauwe constructie helm op en braaf in een rijtje achter elkaar rijden. Er waren teveel mensen bij zonder ervaring (er waren ook nog twee Fransmannen en een Argentijn en een dominicaan gearriveerd). Maar goed, de route was erg mooi en ik had wel een erg leuk paard om op te rijden. Rob had iets meer pech, zijn paard deed niet wat Rob wilde wat hij deed.

De excursies zijn in vroeg in de ochtend en laat in de middag. Toen we terug kwamen hadden we dan ook lekker wat tijd om te zwemmen en te relaxen. Ook hebben we met Bart nog een poosje gekaart.

´S-middags gingen we op een boottrip op de rivier Miranda, wat gewoon heerlijk genieten was. We hebben heel veel diersoorten gezien waaronder apen en capibaras. Helaas geen luipaard maar wel haar pootafdrukken. Luipaarden zijn jammer genoeg ontzettend bedreigd en worden nog steeds veel gedood door de lokale bevolking, want ja, koeien smaken toch wel erg goed... Nog even voor piranhas vissen (nu had Rob er wel snel een te pakken en Louise heeft er twee gevangen) en vervolgens weggejaagd worden door de muggen. En dan de zonsondergangen niet te vergeten, die zijn zo mooi...

We waren alweer plannen aan het maken om ´s-avonds te gaan kaarten, maar dat plan viel al snel in duigen toen Maikom ons vertelde dat we de volgende ochtend op nachtsafari zouden gaan om half vijf `s-ochtends. Jullie raden het al, daar werd Rob niet al te blij van ;). En om heel eerlijk te zijn Louise ook niet echt met in gedachten de reis die voor de boeg lag, later op de dag.

De nachtsafari bleek uiteindelijk wel leuk te zijn, maar echt leuk was de wandeling daarna in de snikhete ochtendzon. Tijdens de wandeling zagen we twee blauwe aras (echt ontzettend mooie dieren) kaaimannen, otters, heel veel verschillende soorten vogels, twee grote soorten ooievaars, apen, neusberen en nog veel meer. Louise kon haar geluk niet op met haar camera.

Terug bij het hostel hebben we snel onze laatste spullen gewassen, gezwommen en spullen gepakt om naar Foz Iguazu te vertrekken. Eerst moesten we daarvoor terug naar Campo Grande en vervolgens met een overstap naar Foz Iguazu. Alles was prima geregeld en we hebben (gek genoeg :P) redelijk kunnen slapen in de bus. Neemt niet weg dat je nog steeds gebroken bij het volgende hostel aankomt aangezien we bijna 24 uur gereisd hebben. Morgen gaan we naar de Iguazu watervallen die echt onvoorstelbaar mooi moeten zijn. Over vier kilometer verspreid meer dan 250 watervallen met als hoogtepunt de devilsthroat.

Overmorgen vertrekken we naar de Argentijnse kant van de watervallen en verlaten we Brazilië. En wat we daarna gaan doen moeten we nog even bedenken.

We vinden het jammer om Brazilië te verlaten en we willen dan ook graag nog een keer terug komen want we hebben nog lang niet genoeg gezien! Maar we zijn erg beniewd naar Argentinië en kijken daar dan ook erg naar uit!

Tot snel

Liefs, Rob en Louise